ჭიათურაში, ჩემს ეზოში ბაბუაჩემის დარგული კაკლის ხე იდგა. ერთ წელს გაზაფხულზე, გაყვავებულმა ხემ მოიწყინა, ფოთლები დასცვივდა და გახმა.
ჩემებს ვეხვეწებოდი არ მოჭრათ გაიხარებს, ისევ გაცოცხლდება, აყვავდებათქო.
დამცინოდნენ, როგორც მკვდარი არ გაცოცხლდება, ისე ეს ხე აღარ გაიხარებსო.
მე დაჟინებით ვამტკიცებდი, გულუბრყვილოდ მჯეროდა, რომ ხე ისევ გაიხარებდა.
მეცოდებოდა და მიყვარდა, ეს ერთდროს ულამაზესი, აყვავებული და მერე გამხმარი, გაძარცვული ხე, რომელსაც ყოველ დღე მოჭრას უპირებდნინ.
სამი წლი გავიდა, ჩემები ამბობდნენ, ძირი ექნება დამპალი წაიქცევა და ტალავერს გააფუჭებსო.
1980 წელს 28 მარტს 18 წლის გავხდი, დილით გამოვედი ეზოში და ვნახე სასწაული, გამხმარ კაკლის ხეს, პაწაწინა, შავი დაბერილი კვირტები გამოესხა.
განუსაზღვრელი ბედნიერება ჩამეღვარა სულში, ისეთი გახარებული ვიყავი, მეგონა ჩემს ბედნიერებას მთელი სამყარო გრძნობდა.
არ ვიცი რა მოხდა, როგორ გაცოცხლდა ჩემი გამხმარი ხე.
ასე მეგონა, ხეს შევეცოდე, რომ დამცინოდნენ და აყვავდა.
ან სულაც ჩემმა შეძახილმა და ჩემმა სიყვარულმა გაახარა.
დღეს ხე ისევ დგას ჩემს ეზოში, ისევ ყვავის და ისევ სხმოიარეა. ჭიათურაში რომ ჩავდივარ, სანამ სახლში შევალ, უმალ მასთან მივდივარ, გარინდული ვდგევარ ამ უზარმაზარი ხის ქვეშ, უზარმაზარი გულით.
მჯერა სასწაულების, სიყვარულის და სიკეთის.
მჯერა, თუ რამე გულით მომინდება, აუცილებლად შემისრელდება.
ეს არის ის ხე, რომელიც სიხარულით, ბედნიერებით და სიყვარულით მივსებს გულს.
ეს არის ის ხე, რომლის გახმობისა და მერე აყვავების შემდეგ, ჩემი სიტყვის ირწმუნეს და დამიჯერეს.
ახლა ის იქ მარტოა.
გიორგი ჯაჯანიძე
