აგარაკზე, ძლიერი ქარების გამო, შუქი ხშირად მიდიოდა.
ერთ-ერთ ასეთ ღამეს, საძინებელი ოთახი მხოლოდ კუთხეში მდგარი სანთლით იყო სუსტად განათებული.
სახურავი რახუნობდა, ფანჯრებიდან ქარის სტვენის ხმა ისმოდა, შორს, ტყიდან კი ძაღლებისა და ტურების ყმუილი.
მე ზამბარებიან საწოლზე ვიწექი, თბილად. დედაც იქვე მეჯდა, ხის მორყეულ სკამზე და 90-ე ფსალმუნს მიკითხავდა. ძილ-ბურანში მყოფი ნელ-ნელა ტკბილად ვითიშებოდი. მას შემდეგ მსგავსი მისტიკური სიმშვიდე და დაცულობის განცდა არც არასდროს მიგრძვნია.
ჩემთვის, სწორედ ეს 90-ე ფსალმუნია იავნანა.
სწორედ ეს ცარცით შემოხაზული ზამბარებიანი საწოლი და ხის სკამია იავნანა, რადგან რამდენი ტურაც არ უნდა ყმუოდეს გარეთ და რამდენი ქარიც არ უნდა ლეწავდეს ტოტებს, თუ შენ ამ ცარცის წრეში ხარ და დედა იმდენად ახლოს გყავს, რომ ხელის ოდნავი გაშვერით მის კაბას თავისუფლად შეეხები, არაფერი გაქვს სადარდებელი.
კიდევ ერთი, პარადოქსული ფაქტი არის ის, რომ რაც უფრო ახლოსაა ეს შემზარავი და საშიში სამყარო ამ ცარცის წრესთან, შენი დაცულობის და სიმშვიდის განცდა უფრო მატულობს. ეს არსებები ზუსტად საზღვართან მოდიან, ღმუიან და საზარელ ხმებს უშვებენ, ბნელი თვალებით გიყურებენ, მილიმეტრებიღა აშორებთ ამ წრეს, მაგრამ იცი, რომ ვერ გადმოვლენ, ოდნავადაც ვერ შეეხებიან მას, რადგან ერთი ხელის გაწვდენაზე, მორყეულ ხის სკამზე გიზის დედა, რომელიც შენთვის ნაცნობი ხმით, თვალები რომ დახუჭული გქონდეს და მაინც იცნობ, იმ ხმით გიკითხავს(!) იავნანას.
ხატია იათაშვილი
