ტეხასელმა ისტორიის მასწავლებელმა ლესლი რაშმა დაწერა იმის შესახებ, თუ როგორ უყვებიან მის ოჯახში სანტას შესახებ, უკვე მრავალი თაობის განმავლობაში.
გიზიარებთ თქვენც:
„- როდესაც ბავშვი გახდა 6 ან 7 წლის და თქვენ შეამჩნიეთ, რომ მას უკვე გაუჩნდა პირველი ეჭვები სანტას არსებობაზე, ესე იგი ის მზადაა.
ჩვეულებრივ, მიმყავს-ხოლმე კაფეში და, შეკვეთის მიცემის შემდეგ, წარმოვთქვამ სიტყვას:
„შენ, რა თქმა უნდა, ძალიან გაიზარდე ამ წელში. შენ არა მარტო უფრო მაღალი გახდი – მე ვხედავ, შენი გულიც უფრო დიდი გახდა. და შენ ისე გაიზარდე, რომ უკვე თვითონ შეგიძლია, სანტა გახდე. ალბათ, შეგიმჩნევია, რომ შენს მიერ დანახული სანტა-კლაუსების უმეტესობა სანტას თანსაცმელში გადაცმული ადამიანებია. შენმა რომელიმე მეგობარმა შეიძლება ისიც გითხრას, რომ სანტა საერთოდ არ არსებობს.
ასე ფიქრობს ბევრი ბავშვი, რადგან ისინი ჯერ არ არიან მზად, გახდნენ სანტები. მაგრამ შენ მზად ხარ.“
(ამ დროს, უნდა მოინდომოთ, რომ იდუმალი ხმა გქონდეთ).
სთხოვეთ ბავშვს, აირჩიოს რომელიმე ადამიანი, მაგალითად, მეზობელი. ბავშვის მისიაა, ჩუმად გაარკვიოს, რა სჭირდება ამ ადამიანს და შემდეგ მიუტანოს მას, შეახვიოს სასაჩუქრე ქაღალდში და დაუტოვოს.
და არასოდეს გაამხილოს, რომ ეს მან გააკეთა.
იყო სანტა არ ნიშნავს, მიიღო თანხმობა – ეს გაცემის უანგარო სურვილია.
ჩემმა უფროსმა ვაჟმა ამგვარად მეზობლის „ბოროტი დედაბერი“ შეარჩია, ქუჩის კუთხეში რომ ცხოვრობდა. ეს ქალი მართლაც შიშის ზარს სცემდა ყველას: მისი სახლი შემოღობილი იყო და არასოდეს ანებებდა ბავშვებს, შესულიყვნენ და ბურთი ან ფრისბი ეთამაშათ. ის ხშირად ყვიროდა, რომ ბავშვებს ჩუმად ეთამაშათ და ა.შ.
სკოლაში მიმავალმა შვილმა შენიშნა, რომ ის ქალი, ყოველ დილით, ფეხშიშველი გამოდიოდა ეზოში ფოსტის წასაღებად – და გადაწყვიტა, რომ მას ფაჩუჩები ჭირდებოდა. ასე რომ, ჩემს შვილს ჯაშუშობაც დაჭირდა და ბუჩქებში მალვა, რომ მისი ფეხის ზომა გაეგო.
როდესაც მას თბილი ფაჩუჩები ვუყიდეთ, მან შეფუთა ისინი და ზემოდან დააწერა „საშობაოდ სანტასგან“. ერთხელ, საღამოს, ვახშმის შემდეგ, წავიდა მისი სახლისკენ და საჩუქარი კართან დაუდო.
მეორე დილით თვალს ვადევნებდით, როგორ გაააღო ქალმა კარი და შეფუთვა სახლში შეიტანა. ჩემი ვაჟი ადგილს ვერ პოულობდა მოუთმენლობისგან, გაეგო, რა მოხდებოდა შემდეგ.
მეორე დილას კი ის დავინახეთ – ფოსტა მიქონდა, თბილ ფაჩუჩებში. ჩემი ვაჟი ეიფორიაში იყო. მე მომიწია, შემეხსენებინა, რომ ა რ ა ვ ი ნ არასოდეს არ უნდა გაიგოს, რომ ეს მან გააკეთა – სხვანაირად, ის სანტა აღარ იქნებოდა.
მომდევნო რამოდენიმე წლის განმავლობაში ის უამრავ ადამიანს ირჩევდა საჩუქრებისთვის და მათთვის ყოველთვის ინდივიდუალურ, უნიკალურ საჩუქარს არჩევდა.
ერთ წელს, მან საგულდაგულოდ გაწმინდა თავისი ველოსიპედი, შეუცვალა დასაჯდომი და ჩვენი ერთი მეგობრის ქალიშვილს მისცა. ეს ადამიანები ძალიან ღარიბები იყვნენ. ჩვენ ვკითხეთ მამამისს, რამდენად იქნებოდა ეს მისაღები. გოგონას სახის გამომეტყველება, როდესაც მან ველოსიპედი დაინახა, მხოლოდ ჩემი ვაჟის სახეზე გამოხატულ სიხარულთან შეიძლებოდა შეგვედარებინა.
როდესაც მოვიდა დრო, ყველაფერი უმცროსი ვაჟისთვის მომეყოლა, უფროსმა თავად ისურვა მასთან დალაპარაკება.
ახლა ისინი მშვენიერი „მჩუქებლები“ არიან და არასოდეს უგრძვნიათ, რომ ვიღაც მოატყუეს.
რადგან მათ გაანდეს საიდუმლო, თუ როგორ უნდა იყო სანტა.“
თარგმანი Eteri Filipovich
ეთერ ფილიპოვიჩის არტთერაპიული სახელოსნო
