ლია ლიქოკელის სატელეფონო საუბარი თოვლთან…

ვურეკავ. გვიან პასუხობს ტელეფონს:
– ჰოუ.
– სად ხარ, როგორ ხარ? – ვეკითხები.
– რავი, არამიშავს. აი შენ სახლთან ვზივარ და ვფიქრობ.
– მიხვედი? რა ხდება მანდ, როგორ არიან ჩემები?
– კარგად არიან. აჰა, მამაშენი გამოვიდა შეშის შესატანად, ცივა, მეორე ოთახშიც უნდა დაანთოს ცეცხლი. დედაშენი კი დაიღალა დღეს, მთელი დღე ბილიკები გაყავდა ეზოში. დაურეკე, სანამ ღვიძავს. მალე დაიძინებენ, დენი არ აქვთ.
– დენი რატომ არ აქვთ?
– ტირიფის ტოტები ჩამოვამტვრიე და ტოტებმა სადენები ჩაწყვიტეს.
– ზედმეტი მოგსვლია, – მეწყინა.
– ვიცი ჰო. აუ, ისე მენატრებოდა აქაურობა. მივალ-მეთქი, ჩავყუჩდები. მოვედი და ვეღარ გავჩერდი: ვთოვ და ვთოვ. გადავავსე ყველაფერი. ძაან მენატრებოდა.
– მესმის. მეც მენატრება, – ვამბობ მე.
– წამოდი მერე, სანამ გზას ჩავკეტავ.
– ნუ ჩაკეტავ რა.
– თუ ამოხვალ, არ ჩავკეტავ. და რა ხმა გაქვს შენ, გაცივდი თუ ბევრს ეწევი?
– გავცივდი, – ვაღიარე.
– დაურეკე დედაშენს, ოღონდ არ უთხრა, რომ გაცივდი, – თოვლს თოვლი გამოერია ხმაში.
– კარგი.