„9 საათზე გამეღვიძა და აღმოვაჩინე, რომ დღევანდელი ამინდივით ნაცრისფერია ჩემი დღევანდელი დღის დასაწყისიც.
მაინც და მაინც დღეს დილით რატომ გადაიქექა თავში წარსული, მისი ათასი ისტორიით და განვლილი ყველა სირთულით – არ ვიცი…
ღრმა ფიქრებში გასულმა, “ფიქრსა” და “ფიქრს” შორის პატარა პაუზაში ისიც აღმოვაჩინე, რომ ძაან შევყევი საკუთარი თავის შეცოდებას და ამ შეცოდებაში ისეთ კომფორტს და მყუდროებას მივაგენი და ისე ჩავებღაუჭე, რომ კიდევ ცოტახანიც რომ გამეგრძელებინა – წარმატებული წამებულიც და ძაან დასტოინი წმინდანიც გამოვიდოდი…
შემდეგ ფიქრსა და ფიქრს შორის გამახსენდა, რომ დღეს კი არა – უკვე მეათასედ გამახსენდა, რომ მე და მე ადრეც შევთანხმდით, რომ ყველა სირთულე საჭიროა და საერთოდ არაფერი მჭირს ჩემი თავის შესაცოდი ))
მერე ავიღე ტილო და ტვინში, ნაოჭებს შორის დამტვერილ მონაკვეთებში შევაღწიე. ისე ვხეხე და ვწმინდე, რომ მალევე გაპრიალდა და გაბრწყინდა. მტვრიანი ტილო იქვე, კუთხეში მოთავსებულ ჩემი საკუთარი ხ.ზ. ნამდვილი თუ ვირტუალური მეს მოწყობილობის კანალიზაციას დავაფერთხე და ჩავრეცხე…
ჩემთან მზეა.. და საერთოდ, ყველაფერი ისეა, ჩემს “მე”-ს როგორც უნდა და აღიქვამს…
დღე გქონოდეთ როგორიც გენებოთ : )“
მაია დარსმელიძე
[ot-video type=”youtube” url=”https://www.youtube.com/watch?v=sHXonpsleic”]
