„რამდენად მტკივნეულიც არ უნდა იყოს დღეს შენი რეალობა, ის აუცილებლად შეიცვლება უკეთესობისკენ!“

ბარში მარტო შესვლა მეშინოდა. ისეთი შეგრძნება მქონდა, თითქოს ყველა მიხვდებოდა, რომ მეგობარი არ მყავდა. წარმოვიდგენდი, როგორ შემობრუნდებოდნენ ჩემსკენ და გაკვირვებით შემომხედავდნენ იმის გამო, რომ მარტო ვიყავი. იმასაც ვფიქროდი, ვინმეს რომ გამოვლაპარაკებოდი, ჩემი დამტვრეული ინგლისურის გამო დამცინებდნენ. ამ ფიქრებში გავატარე რამდენიმე თვე, სანამ ერთ დღეს, ასე უმოქმედოდ ყოფნა უფრო მტკივნეული აღმოჩნდა, ვიდრე იმის გაფიქრება რომ ზურგს შემაქცევდნენ.

არასდროს დამავიწყდება ის საღამო, როცა გადავწყვიტე ბარში შევსულიყავი. დღემდე მახსოვს ის პირველი ნაბიჯი, ჩემი გულის აჩქარებული ცემა და აქეთ-იქით შეშინებული ყურება.

ამ ერთმა ნაბიჯმა ჩემს ცხოვრებაში ახალი რეალობა შემოიტანა. სინამდვილეში დავინახე, რომ ყველა ისე იყო გართული, ჩემი იქ შესვლა არც არავის შეუმჩნევია. მოგვიანებით კი, რამდენიმე ადამიანთან გამოლაპარაკების შემდეგ მივხვდი, რომ უმრავლესობა მათგანი ჩემსავით სხვა ქვეყნიდან იყო ჩასული და ჩემი ინგლისური მათსას სულაც არ ჩამოუვარდებოდა. მაგრამ ყველაზე მთავარი იმის აღმოჩენა იყო, რომ უცხო ადამიანები შეიძლება გაცილებით უფრო მეგობრულები იყვნენ, ვიდრე ამას წარმოვიდგენდი, და რომ ზოგადად ცხოვრება იმაზე კეთილია, ვიდრე იქამდე მეგონა.

მას შემდეგ ბევრი რამ შეიცვალა. დღეს ჩემი ცხოვრება ჩემთვის უძვირფასესი ადამიანებით არის სავსე. საყვარელ საქმეს ვაკეთებ და ინგლისურად მეტყველების კი არ მრცხვენია, არამედ ამ ენაზე თვით ინგლისელებსაც ვუკითხავ ლექციებს.

მე ამით ის მინდა გითხრა, რომ როგორი რთულიც არ უნდა იყოს დღეს შენი რეალობა, რამდენად უსასრულოდაც არ უნდა გეჩვენებოდეს ის და შეუძლებლად მიგაჩნდეს მისი შეცვლა, ის აუცილებლად შეიცვლება უკეთესობისკენ. სავარაუდოდ იმაზე სწრაფად ვიდრე შენ ეს წარმოგიდგენია. საკითხავია, თუ რას გააკეთებ შენ ამისთვის დღეს, თუნდაც ძალიან მცირეს, თუნდაც სრულიად უმნიშვნელოს.

გადადგი ნაბიჯი!…