„ველოდებოდი ყველგან, ქუჩაში, სკვერში, კაფეში, სახლში“…

„- ყოველ დღე ველოდებოდი ოტია… მონატრება მტკიოდა სულში და მაინც, ყველაზე მეტად ეს ტკივილი მიყვარდა… ველოდებოდი სიზმარში, ცხადში, ყოველ წუთში და წამში… ველოდებოდი ყველგან, ქუჩაში, სკვერში, კაფეში, სახლში… ველოდებოდი აეროპორტში, მატარებლის პლატფორმაზე…
– ალბათ ყველაზე უბედური კაცი იყავი მაშინ…
– არა. უბედური ახლა ვარ ოტია…
– რატომ?
– იმიტომ, რომ აღარ ველოდები…”