– მოგისმენიათ ოდესმე გულწრფელი ლოცვა?
— დიახ პროფესორო.
— სად, ეკლესიაში? — ისე მკითხა, რომ თავი არც აუწევია.
— არა, საავადმყოფოში, მომაკვდავის საწოლთან.
პროფესორმა სათვალე გაისწორა, თვალები ოდნავ მოჭუტა და შემომხედა.
— გინახავს გულწრფელი სიყვარულით ანთებული თვალები და კოცნა?
— დიახ პროფესორო.
— სად, ეკლესიაში ჯვრის წერის დროს?
— არა პროფესორო. აეროპორტში, სადაც შეყვარებულები ერთანეთს აცილებენ.
პროფესორი რამდენიმე წუთით ჩაფიქრდა.
— ვინ გითხრათ, რომ მე ათეისტი ვარ?
— ინტუიციამ მიკარნახა.
— მომეცით თქვენი ჩათვლის წიგნაკი.
— ინებეთ…
— ახლა რას გკარნახობთ ინტუიცია?
— იმას, რომ მომავალ სემესტრში სტიპენდიას ისევ ავიღებ.
თქვენ კი აუცილებლად წახვალთ საავადმყოფოში, შემდეგ აეროპორტში და ბოლოს უეჭველად შეაღებთ ეკლესიის კარს…
სულა სულაშვილი — „მზე რომელიც ღამე ამოდის“
