“მე ხშირად ვიყენებ სიტყვას ისტორია, რომ ვისაუბრო იმ ფიქრებზე, ან იმ ფიქრთა თანმიმდევრობაზე, რისიც გვჯერა, რომ რეალურია. ისტორია შეიძლება შეეხებოდეს წარსულს, აწმყოს თუ მომავალს; ის ეხება იმას, თუ რა უნდა იყოს, რა შეიძლება იყოს ან რატომ არის. ისტორიები ჩვენს გონებაში დღეში ასჯერ მაინც ჩნდება – როდესაც ვიღაც გადის ოთახიდან ისე, რომ არაფერს ამბობს, როდესაც ვიღაც არ გვიღიმის ან არ გადმოგვირეკავს უკან, ან როდესაც უცნობი გვიღიმის; სანამ მნიშვნელოვან წერილს გახსნი, ან ამის შემდეგ მკერდში რომ განიცდი უცხო შეგრძნებას; როდესაც შენი უფროსი თავის ოფისში გიბარებს, ან როდესაც შენი პარტნიორი გარკვეული ხმის ტემბრით გელაპარაკება. ისტორიები შეუმოწმებელი, გამოუკვლეველი თეორიებია, რომლებიც გვიყვებიან რას ნიშნავს ეს ყველაფერი. ჩვენ ვერც კი ვაანალიზებთ, რომ ისინი უბრალოდ თეორიებია.
ერთხელ, როდესაც შევედი ჩემს სახლთან ახლოს მდებარე რესტორნის ქალთა საპირფარეშოში, ქალი გამოვიდა საპირფარეშოს კაბინეტიდან. ჩვენ ერთმანეთს გავუღიმეთ და როგორც კი დავხურე კარები, მან სიმღერა და ხელების დაბანა დაიწყო. „რა სასიამოვნო ხმაა!“ გავიფიქრე. შემდეგ, როდესაც ის გავიდა, შევამჩნიე, რომ ტუალეტის დასაჯდომი სველი იყო. „როგორ შეიძლება ადამიანი ასეთი უზრდელი იყოს?“ გავიფიქრე. „და როგორ მოახერხა, რომ დასაჯდომზე მოეშარდა? მასზე იდგა?“ შემდეგ მივხვდი, რომ ის მამაკაცი იყო – ტრანსვეტიტი, რომელიც ქალთა საპირფარეშოში ფალცეტოს მღეროდა. გავიფიქრე მას გავყოლოდი და მეთქვა, როგორ დააბინძურა იქაურობა. ტუალეტის დასაჯდომის წმენდისას, ვფიქრობდი ყველაფერ იმაზე, რასაც მას ვეტყოდი. შემდეგ ჩავრეცხე უნიტაზი. წყალი ამოისხა და დასაჯდომი დასველდა. მე კი უბრალოდ ვიდექი და ვიცინოდი.
ამ შემთხვევაში, მოვლენების ბუნებრივი მიმდინარეობა აღმოჩნდა საკმარისად კეთილი, რომ გამოეშკარავებინა ჩემი ისტორია მანამ, სანამ ის უფრო ღრმად წავიდოდა. ჩვეულებრივ, ასე არ ხდება ხოლმე; სანამ გამოკვლევას აღმოვაჩენდი, არ მქონდა გზა, რომ ასეთი ფიქრები შემეჩერებინა. პატარა ისტორიები კვებავდა დიდებს; დიდი ისტორები კვებავდა ცხოვრების შესახებ ძირითად თეორიებს, თუ როგორი საშინელი იყო ის, თუ როგორი საშიში ადგილი იყო სამყარო; და მე მივედი იქამდე, რომ საძინებლიდანაც კი ვერ გამოვდიოდი, იმდენად შეშინებული და დეპრესიული ვიყავი.
როდესაც ხელმძღვანელობ გამოუკვლეველი თეორიებით, თუ რა ხდება და ამას ვერც კი აცნობიერებ თან, შენ ხარ იმ მდგომარეობაში, რასაც მე ვეძახი „სიზმარს.“ ხშირად სიზმარი შემაწუხებელი ხდება; ზოგჯერ ის კოშმარშიც კი გადაიზრდება. ასეთ დროს, შეიძლება მოგინდეს რომ შეამოწმო შენი თეორიების მართებულება მათზე „სამუშაოს“ შესრულებით. „სამუშაო“ ყოველთვის ერთით ნაკლები ასეთი არაკომფორტული ისტორიის გარეშე გტოვებს. ვინ იქნებოდი მის გარეშე? შენი სამყარო რამდენი ასეთი გამოუკვლეველი ისტორიებისგან შედგება? ვერასდროს გაიგებ, სანამ მათ არ გამოიკვლევ.” – ბაირონ ქეითი. ნაწყვეტი წიგნიდან “გიყვარდეს ის, რაც არის.”
ავტორი: თინათინ ბასიალია
წყარო: www.tinatinbasilaia.com
