…გაუგებარია ხოლმე ადამინებისთვის, როდესაც მათ ვესაუბრები ბედნიერების შესახებ, როგორც ყოველდღიურ, ხელშესახებ რამეზე, რომელიც მუდმივად შეგიძლია განიცადო…
-როგორ ეგრე ვინ არის?.. არის ხოლმე კითხვა, და მეც ჩემს თავზე მივუთითებ … მაგრამ პასუხად იცი რა მოდის?._ დაეჭვებული მზერა, თავის აქნევა, ან ამოხვნეშა – ადამიანებს არ ჯერათ ამის, მაგრამ ყველაზე მეტად სავალალო, იცით რა არის? – მათ ვერ წარმოუდგენიათ ეს და ისე შორეულად ესახებათ, როგორც ზღაპრულ ანიმაციებში გაშვებული სიუჟეტები. … მათ უბრალოდ ჩემი კი არ ეეჭვებათ, მათ ვერ წარმოუდგენიათ საერთოდ თუ არსებობს ასეთი რამე…
… ჰოდა, ჩემში დეაჭვებას რას დავეძებთ, მაგრამ თვითონ ბედნიერებაში დაეჭვებაა გასაოცარი… ზოგიერთი იქამდეც კი მიდის, რომ ამბობს, ტანჯვისთვის გაჩნდა თურმე დედამიწაზე ანუ შემოქმედი ისე გააბრაზა, რომ დასასჯელად განამწესა დედამიწაზე, გამოსასწორებელ კოლონიაში ან საპყრობილეში…
…იმედი უნდა გაგიცრუოთ, ბედნიერება არსებობს, და ყველას თავისი განცდა აქვს ამისი, და წამიერი კი არ არის, აი მიზანს რომ მიაღწევ და ენთუზიაზმში ხარ და აღტაცებული ხარ, არა! მუდმივია, პროცესია, მდგომარეობაა, არსებობაა, … დიახ ბედნიერება არსებობაა… აი, როცა ამას მიხვდები, მერე აღარ დასვამ კითხვებს- ბედნიერება წამიერია თუ არა? ან რჩეულთა ხვედრია თუ არა? ან ისეთი იშვიათია რომ ადამინს 2-ჯერ აქვს ცხოვრებაში! (თუმცა ეს უკანასკნელი უფრო კითხვა კი არა, მტკიცება არის ხოლმე)
სიყვარულით თქვენი ანნა ♡
