ცნობილი ასტროლოგის, რამაზ გიგაურის წერილი ქალიშვილს:
წერილი მარიამს
ჩემო საყვარელო გოგონა! უცბად გადავწყვიტე შენთვის წერილი მომეწერა.
მომეწერა ახლა, ამ შუაღამეს, როდესაც შენ და შენს უმცროს ძმასაც თქვენს ორსართულიან საწოლში ტკბილად გძინავთ.
მინდა წერილი მოგწერო შენ – ჩემო საყვარელო გოგონა!
შენ და არა შენს ძმას. და არა მხოლოდ იმიტომ, რომ შენ ჩემი პირველი შვილი ხარ, არამედ იმიტომაც, რომ საქართველოში ბევრი მამაკაცი გოგონას შვილად არ მიიჩნევს. თუ რომელიმე ასეთ ადამიანს ეყოლებოდა ერთი გოგონა და ერთი ვაჟი, ისე როგორც მე, ის იტყოდა: „ერთი გოგო მყავს და ერთიც შვილი“.
მე ყოველთვის მაძრწუნებდა ასეთი ფსევდო-ღირებულებები და მთელი ჩემი შეგნებული ცხოვრება ამას ვებრძოდი და ვებრძვი ახლაც. თუ რამე მაქვს, ყველაფერი შუაზე იყოფა და შენ და შენს ძმას თანაბრად გეკუთვნით. რაც არ იყოფა ეს ჩემი გულია, რომელიც ჯერ კიდევ შენს დაბადებამდე დედაშენს მივეცი და მისი იქნება ჩემს ბოლო ამოსუნთქვამდე.
გამოგიტყდები, ცხოვრებაში არც თუ ხშირად ვტირივარ. ბავშვობაშიც კი უცნაური გაკერპება ვიცოდი და როდესაც მსჯიდნენ, ცრემლსაც კი არ გადმოვაგდებდი. შენ როცა გაჩნდი, ვიდექი სამშობიარო საავადმყოფოს მისაღებში და ვტიროდი. მე იმ წუთას მზად ვიყავი მომკვდარიყავი კიდეც, რადგან მეღირსა გავმხდარიყავი მამა.
იმ წუთიდან ჩემს ცხოვრებაში შემოვიდა ახალი ადამიანი – პატარა, უსუსური არსება, რომელმაც ჩემში ბევრი რამ შეცვალა. შენმა დაბადებამ შეცვალა არა მხოლოდ ჩემი ხასიათი და ჩემი მოქმედებები, არამედ ჩემი ფიქრებიც კი. წარმოგიდგენია?
ეს იმიტომ ჩემო გოგონა, რომ ჩვენი ფიქრები მატერიალურია და ჩვენი ფიქრები მომავალში ჩვენს ცხოვრებას აყალიბებს. სწორედ ამიტომ, ჩემი ფიქრები გახდა უფრო მეტად ნათელი და პოზიტიური, რადგან უცებ შემეშინდა, რომ ჩემს ფიქრებს შენთვის რაიმე ზიანი არ მოეყენებინა.
მე თითქმის უმამოდ გავიზარდე. მამაჩემი წელიწადში ერთ თვეს თუ ატარებდა ჩვენთან. კარგად ვიცი, თუ რას ნიშნავს არ გყავდეს მამა. ეს ერთ მოჭრილ ხელს უდრის. ეს ყველაფერი გარტყმული სილასავით მახსოვს, ამიტომ, მე ყველაფერს ვაკეთებ, რომ ყოველთვის შენს გვერდით ვიყო. ამიტომ გეუბნები ხოლმე – „მე მხოლოდ მამაშენი არ ვარ, მე შენი მეგობარიც ვარ!“ მაგრამ მომიტევე, თუ ზოგჯერ არც თუ კარგი მეგობარი ვარ.
მშობლები ბევრჯერ ვცოდავთ და ვცდილობთ შვილები ნებით თუ უნებლიედ დავიმსგავსოთ. გვინდა ჩვენმა შვილებმა წარმატებას მიაღწიონ. თითქოს ამისთვის ყველაფერს ვაკეთებთ და სწორად აქ ვუშვებთ დიდ შეცდომას, რადგან გვინდა, რომ ჩვენმა შვილებმა ჩვენი, მაგრამ უკვე დამსხვრეული ოცნებები აისრულონ. ამ დროს სულაც არ გვაინტერესებს, რომ ჩვენს შვილებს საკუთარი ოცნებები აქვთ – ხელუხლებელი და გაუბზარელი ოცნებები.
იბრძოლე მარიამ – იბრძოლე შენი ოცნებების ასრულებისთვის, მაგრამ, მანამდე ისწავლე შენი ოცნებების მკაფიო მიზნებად გარდაქმნა და შრომა, რადგან შრომის გარეშე ოცნებები არ სრულდება.
