როცა პირველად გავიგე, რომ ვუყვარდი იცი რა ვქენი?
– რა?
– რა და საღამოს 7 საათზე ლოგინში ჩავწექი, ჯერ დაღამებულიც კი არ იყო. საბანი გადავიფარე, რომ არავის დავენახე და თვალები მაგრად დავხუჭე.
– თვალები რაღატომ დახუჭე? ან ლოგინში რატომ ჩაწექი?
– ლოგინში იმიტომ ჩავწექი, რომ ვიფიქრე მეტი რაღა უნდა მოხდეს მეთქი და დღე დასრულებულად გამოვაცხადე! ფეხებზე მეკიდა ოთახში შემომავალი ტელევიზორის ხმა, სადაც 6 საათიანი საინფორმაციოს მიწურულს უცხოეთის ამბებს გადმოსცემდნენ და, რომ კამბოჯაში ბრინჯის დიდი მოსავალი მოვიდა. ან ის, რომ ბარბადოსში ახალი პრეზიდენტი აირჩიეს.
– თვალები რაღატომ დახუჭეთქო?
– რას ჩამაცივდი?! თვალები იმიტომ დავხუჭე რომ იმ ყველაფერთან რასაც მაშინ ჩემს წარმოსახვაში ვხედავდი, სრულიად ზედმეტი იყო აქაური რეალობის ოთხივე მხრიდან გაჭიმული ჰორიზონტი.
– და რა ხდებოდა დახუჭულ თვალებში?
– იქ?
– ჰო იქ.
– იქ… იქ ფერადი სიბნელე იყო…
– ფერადი სიბნელე? ეგ როგორ?
– ეჰ, მაგას თუ ვერ ხედავ ახსნით ვერავინ აგიხსნის.
– რამდენი წლის იყავი?
– ციფრები არ მახსოვს, მაგრამ ესე, ღმერთის ტოლი ვიქნებოდი.
