დღეს, სულების მასპინძლობა დაიწყო სვანეთში -“ლისგვჯინაალ”, ეს არის ამოუცნობი, მისტიური დღესასწაული, რომელიც ცოცხლებს გარდაცვლილებთან ახვედრებს…
ბავშობიდან მომყვება, როგორი ბედნიერი ვემზადებოდი გარდაცვლილებთან შესახვედრად და როგორ გვიხაროდა მათი მოსვლა…
ეს განსაკუთრებული დღეა…
ამ დღისთვის წლიდან -წლამდე ინახავდნენ უშგულში ტკბილეულს..
ამ დღეს ყველაფერი ძვირფასი უნდა იდოს სუფრაზე…
ამ დღისთვის განსაკუთრებულად გამოგვპრანჭავდნენ ბავშვებს…
18 იანვრის საღამოს, საოცარი სიჩუმე ისადგურებს, მარტო ნაკვერჩხლების ტკაცა-ტკუცი ისმის…
როცა ისინი მოდიან, გგონია რომ ნაბიჯების ხმა გესმის, ლამაზად გაწყობილ სუფრას კერძების თბილი ორთქლი ასდის…
მთელი ოჯახი ფეხზედგომით ვეგებებით მონატრებულ სტუმრებს..
ოჯახის უფროსი კარს უღებს და სუფრასთან იპატიჟებს…
ხვდები რომ ჩვენ მარტონი არ ვართ, ჩვენთან ერთად არის ყველა ახლობელი, ყველა წინაპარი…
ამ დღეს ძალიან ბევრნი ვართ…
ამ დღეს არავინ გვაკლია…
არ გვყავს გარდაცვლილი ოჯახში…
ისინი ჩვენთან არიან ეხლა……
ბაბუა – ჯაგოს სიგარეტი უყვარდაო და მამიკო პაპიროსს მოუკიდებდა და საფერფლეში ჩადებდა, ბებია-მარიამისთვის გაზეთები უნდა დაგვეხვედრებინა ახალი ამბები რომ გაეგო…))
მერე მაგიდას მარჯვნივ შემოვატრიელებთ, კერძებსაც,თეფშებსაც…
ყველა ერთად მივუსხდებით სუფრას…
ვიხსენებთ რომ დეიდას ეს კერძი უყვარდა, ბებიას ეს..
ხო კოჭლები მეხუთე დღეს მარტო ახერხებენ მოსვლას, მათთვის ცალკე სუფრა მზადდება…
ვყვებით ზღაპრებს….
ეს არის რიტუალი, რომელიც სხვანაირად გათბობს..
რიტუალი, რომელიც გარდაცვლილი ადამიანების მონატრებას გიმსუბუქებს….
მერე ლალხორში მიდიან…
იქ ჩვენს მომავალს წყვიტავენ ღმერთთან და ჩვენ შევთხოვთ მშვიდობას..
ლალხორიდან დაბრუნებულებს ცხელი ქაშა და აგიზგიზებული ფეჩი უნდა დავახვედროთ…
უნდა გავათბოთ…
ო, რა ცივი ზამთარია სვანეთში…
და ბოლოს ისევ მიდიან….
წინაღამით აუცილებლად ჩამოთოვს და სუფთა თოვლზე მათ ნაკვალევს გვიტოვებენ…
ჩვენ ვაცილებთ და ვეუბნებით:
“არც გიჩქარით, არც გიგვიანებთ”
საოცარი სიჩუმე ისადგურებს სახლში, სიცარიელე და ჩვენ ისევ ველოდებით დღეს, როცა ისინი კვლავ მოვლენ..
და ისინიც ყოველწელს მოდიან…
მახსოვს ბავშობაში, ბებია-ბაბუები ჩურჩულით იწყებდნენ გარდაცვლილების სახელების ჩამოთლას, ჩვენ ვერ ვხედავდით, მაგრამ ვგრძნობდით მათ სიახლოვეს, სახელების მიხედვით ვხვდებოდით ვინ გვყავდა სტუმრად და გვეცინებოდა, სიცილზე მშობლები გვიბრაზდებოდნენ, ბებია კი იტყოდა- დაანებეთ ბავშვებს თავი, გარდაცვლილებსაც უხარიათ ბავშვები რომ იცინიანო, და ეს ამოუცნობი შეგრძნება დღესაც მომყვება და დღესაც მეცინება, ეხლაც ჩავატარეთ ეს რიტუალი და სასიამოვნოდ გამეღიმა როგორც ბავშობაში…
დღეს, ჩემი ბებია-ბაბუბი მოვიდნენ და ძალიან გამახარეს, ის სითბო შევიგრძენი როგორც ბავშობაში…
